هیچ یک از اعضای خانواده اش اهل ورزش نبودند، به سختی از خانواده ای شهرستانی با بنیه ضعیف مالی راهش را پیدا کرد و در رشته شنا به مدال های جهانی رسید اما هم اینک بی پول و بیکار، انگیزه ای برای ادامه ورزش حرفه ای ندارد و مهمترین خواسته اش داشتن شغلی دائمی است.

پانزدهم اکتبر مصادف با بیست و سوم مهر که به عنوان روز جهانی نابینایان 'عصای سفید' نامگذاری شده در حالی به پنجاه و چهارمین سال این نامگذاری وارد می شود که هر سال بر شمار نابینایان و کم بینایان جهان به دلیل مادرزادی و یا حوادث ناگوار، افزوده می شود.
حوادثی که ممکن است برای هر انسانی و در هر مرحله ای از زندگی رخ دهد، اما آنچه ادامه زندگی را با چنین شرایطی آسان می سازد، تلاش، امید به آینده، مقابله با تاریکی ها و عزمی است که نباید برای آن توقفی قائل بود.
دلیر نمونه ای پُر افتخار از آنهایی است که دیوار تاریکی ها را فرو ریخته و با حرکت رو به جلو دستانش، در را به روی همه ناامیدها بسته اما در این راه، دلیرها نیازمند دستان دیگری هم هستند که دیوارها و موانع را از پیش روی آنها بردارند زیرا این راه با عزم مشترک، به نتیجه بهتری خواهد رسید.
محمد دلیر، شناگر کم‌ بینای جهرمی که سال 72 در این شهرستان تولد یافت، دانش آموخته کارشناسی تربیت بدنی از دانشگاه شیراز است و 10سال است که در کلاس B3 یا F13 جهانی کم‌بینایان به صورت حرفه‌ای شنا می‌کند.
او قهرمان شنای کم‌بینایان کشور و دارنده بیش از 10مدال جهانی است.
دلیر، با زمان یک ثانیه و بیست صدم ثانیه در ماده 100متر آزاد و یک ثانیه و شش صدم ثانیه در ماده 50 متر کرال پشت، رکورد ملی ایران را ارتقا داده، در ماده 4 در 100 آزاد تیمی در رقابت‌های 2018 آلمان به مدال برنز جهان دست یافته، در مسابقات 2015 لهستان، چهار مدال نقره آورده و مدال های بسیاری از رقابت‌های کشوری حتی در رقابت با شناگران سالم دارد و یکی دیگر از آرزوهایش کسب مدال پاراالمپیک است.
گوشه دیوار، انتهای راهروی خانه ‌شان افتخاراتش روی دیوار منظم و پشت سر هم نصب شده بود، گفت: کار مادرم است، دلخوشی‌های مرا هر روز تمیز و گردگیری می‌کند.
دلیر که دنیایی از تلاش و تکاپوست خودش را اینگونه معرفی کرد: مادر زادی چشم‌هایم ضعیف بود و تا 6تا متر جلو خود را می‌توانم ببینم، در سن 15 سالگی با معرفی پسر عمه‌ام وارد کانون نابینایان شهرستان جهرم شدم، در آنجا مرا با ورزش گلبال آشنا کردند، اما این ورزش برایم بسیار سخت بود، بنابراین با علاقه‌ای که از بچگی به شنا داشتم، رشته شنا را انتخاب کردم.
وی افزود: با کمک مربی‌ام آقا خادم ‌پیر توانستم به‌ صورت حرفه‌ای شنا کنم و در سال 1387در المپیاد شنای کم ‌بینایان کشور مدال نقره انفرادی را کسب کردم.
دلیر بیان کرد: از آنجایی که علاقه‌‌ای زیادی به شنا داشتم، در سال‌های بعد به صورت حرفه‌ای تمریناتم را زیر نظر ایمان یابنده، مربی شنای جهرمی شناخته شده کشور ادامه دادم و نزدیک به 10سال است که شاگرد ایشانم.
دلیر با شوق و ذوق از خاطرات ورزشی خود چنین یاد کرد: روزی تمرین داشتم، باران شدیدی می‌بارید و همه جا را آب گرفته بود اما هرگز حاضر نبودم این تمرین را به هیچ قیمتی از دست بدهم، دقایق زیادی را زیر باران ایستادم تا بتوانم سوار تاکسی شوم و خودم را به استخر برسانم.
دارنده مدال برنز بازی‌های آسیایی 2010 گوانژو چین با وجود تمرینات مکرر و دشواری که برای رقابت های آسیایی 2014 اینچئون کره جنوبی انجام داده بود به دلیل برخی مشکلات پزشکی که برطرف نشد، تنها پنج روز مانده به اعزام، از کاروان ایران در آن رقابت ها جا ماند.
هنگامی که دلیر گفت، 25 ساله است، گفتم چه خوب، هنوز فرصت زیادی برای کسب مدال دارید، اما او به تلخی گفت امیدی به ادامه شنا ندارد.
وی، نیاز مهمش را شغل دانست و اظهار داشت: در شهر خنج، مربی آموزشی شنا بودم، اما به دلیل حضور مستمر در اردوها و تمرینات حرفه‌ای، متاسفانه از محل کارم اخراج شدم و در حال حاضر بیکارم.
این قهرمان ملی با بیان اینکه اگر وضعیت به همین صورت ادامه یابد، ناگزیر است ورزش حرفه‌ای را رها کند، افزود: ای کاش مسئولان در این مدت سراغی از من گرفته بودند یا حتی حمایت کننده مالی (اسپانسر) معرفی می‌کردند.
نایب قهرمان شنای کم بینایان جهان ادامه داد: سرمایه کار من فقط 20 میلیون تومان بود که همه آن را خرج تمرین شنا و رفت‌ و آمد کردم و از ورزش قهرمانی هم اینک تنها 400 هزار تومان برایم باقی مانده است.
دلیر افزود: برای هیچ یک از مدال های کشوری جوایز نقدی دریافت نکرده ام، من عاشق شنا هستم و هر چه کرده‌ام برای خوشحالی خانواده‌ام، خودم و مردم بوده است، هیچ انتظاری جز کمی حمایت ندارم.
وی با بیان اینکه هیچ حمایتی حتی برای اجاره استخر از او نشده است، اظهار داشت: دغدغه‌های معیشتی‌ام زیاد است و با توجه به وضعیتم و اینکه در شهرستان هستم، امکاناتمان بسیار اندک است و رفت‌ و آمد به تهران نیز برایم دشوار است و از دیگر سو فدراسیون هم اردوهای آمادگی بسیار کمی برای ما برگزار می کند.
وی، درباره وضعیت شغل مربیگری شنا به صورت آزاد گفت: این شغل فصلی است و معمولا در تابستان رونق بیشتری دارد، هیات شنای شهرستان جهرم هم توانایی بسیار اندکی برای پرداخت دستمزد به مربیانش دارد.
این شناگر جهرمی با ابراز ناراحتی و تاسف شدید برای از دست دادن رقابت‌های پارا آسیایی 2018 جاکاراتا بیان داشت: خرداد 97 با ارتقای رکورد ایران در رقابت‌های بین‌المللی معلولان در آلمان توانستم به رقابت‌های پارا آسیایی جاکارتای اندونزی وارد شوم، اما به دلیل دغدغه‌های معیشتی و عدم برنامه مناسب تمرینی، متاسفانه در رده بندی (رنکینگ) یک درجه افت کردم و مسئولان هم مجددا برای این رقابت‌ها از من رکوردگیری نکردند و به همین سبب از این رقابت‌ها جا ماندم.
وی ادامه داد: انتخاب ورزشکاران به سیاستگذاری کمیته المپیک بستگی دارد و من در سه مرحله اردوهای آمادگی شرکت کرده بودم و با توجه به رکوردهایم در آلمان، این امکان وجود داشت که فرصتی به من برای بازگشتم به رنکینگ داده شود اما متاسفانه فرصتی برای رکوردگیری مجدد به من داده نشد.
این ورزشکار جهرمی بر حمایت مسئولان از نابینایان و کم بینایان تاکید کرد و افزود: ما فقط به شغلی برای پشتوانه امرار معاش و ادامه ورزش حرفه‌ای نیاز داریم.
شهرستان جهرم در فاصله 193کیلومتری جنوب شرقی شیرازقرار دارد.