الهه قلی فلح که از روز گذشته در اردوی اسکی نابینایان حضور یافت در گفتگو با روابط عمومی فدراسیون نابینایان وکم بینایان گفت :در پنج سالگی بر اثر هیدروسفالی و تومور مخچه بینایی‌اش را از دست داد؛ بعد از جراحی به کما رفت و دکترها ابراز ناامیدی کردند، ولی به اراده خدای منان به زندگی بازگشت، اما نابینا و فلج شده بود که خوشبختانه مشکل حرکتی‌اش رفع شد، اما همچنان نابینای مطلق است. صحبت از الهه قلی‌فلاح، تنها عضو نابینای تیم ملی اسکی صحرانوردی معلولان ایران است که با همراهی تیم ملی ۱۹ دی ماه عازم رقابت‌های جهانی آلمان شد.

دختری که با وجود نابینایی به چهار زبان دنیا مسلط بوده و دانشجوی مترجمی زبان است. در سه رشته دوومیدانی، اسکیت و اسکی فعالیت دارد و دستی هم بر هنر دارد و پیانو می‌نوازد. کارهایی که این دختر پرانرژی قصه امروز ما انجام می‌دهد از یک دختر نابینا کمتر دیده‌ایم یا شاید هم بهتر است بگوییم کلا ندیده‌ایم، اما به قول خودش از محدودیت‌ها استفاده کرده و برای خود فرصت ساخته است.
الهه داستانش را این‌گونه برای ما تعریف می‌کند: «تومور مخچه داشتم و در پنج سالگی براثر این بیماری جراحی کردم که به کما رفتم و دکترها گفتند به هوش نمی‌آید و مرده است، ولی من نمردم و به زندگی برگشتم.»
این دختر توانمند نابینا از همان ابتدا تلاش کرد استقلال خود را حفظ کرده و توانمندی‌هایش را به اطرافیان ثابت کند. ورزش را از دوومیدانی که مادر رشته‌هاست شروع کرد، او می‌گویداز آذر ۸۷ دوومیدانی را شروع کردم، سه ماه بعد از آن مسابقه دادم و قهرمانی دوی ۴۰۰ متر را در مسابقات کشوری کسب کردم. در این سال‌ها در مواد مختلف دو توانستم به عناوین قهرمانی زیادی در سطح کشور دست پیدا کنم، اما به دلیل بدشانسی‌های متعددی که شامل شرایط هم می‌شد همیشه از اعزام‌های برون مرزی بازماندم! به‌عنوان مثال در مقطعی در پرش طول صاحب رکورد بودم، اما اعزام در گروه سنی من انجام نشد و در دوره بعد این گروه سنی نیز مجاز به حضور شد و مثال‌هایی از این دست باعث شد تا در دوومیدانی، با این‌که شرایط خوبی از نظر رکوردی داشتم، تجربه برون مرزی نداشته باشم.»
قلی‌فلاح، صاحب رکورد ۴۲ کیلومتری اسکیت سواری نیز هست و با ثبت این رکورد در محوطه ۵۰۰ متری فرودگاه زنجان، این رشته را ثبت ملی کرد. الهه می‌گوید: «یک آقایی به انجمن ما آمد و گفت یک ایده به ذهنم رسیده و می‌خواهم مبتکر اسکیت نابینایان باشم. از چند نفر تست گرفتند و من را انتخاب کردند که توانستم رکورد ایران را بزنم و ثبت ملی شد. قرار بود رکورد گینس را هم بزنم که فعلا آن را کنار گذاشته‌ام و بنا به دلایلی که دوست ندارم مطرح کنم فعلا در گینس اسمم را ثبت نکردم. رکورد ۷۲ و ۴۲ کیلومتر را در اتوبان و داخل محوطه زده‌ام.»
وی در پاسخ به اینکه چگونه یک نابینا می‌تواند اسکیت‌سواری کند ؟این‌گونه جواب می‌دهد: «شیوه آموزش اسکیت‌سواری یک نابینا به این شکل است که یک فرد که به او پیشران می‌گویند اسکیت را پوشیده و با فاصله یک یا دو متری درحالی‌که یک سیستم صوتی در دست دارد حرکت کرده و شخص نابینا از طریق این صدا جهت‌یابی و حرکت می‌کند. در مدت کوتاهی اسکیت‌سواری را یاد گرفتم.» اما باید بگویم در این رشته هم دیگر فعالیت نداشته و در حال حاضر فقط اسکی بازی میکنم

اما این دختر ورزشکار به اسکیت‌سواری هم قناعت نکرد و خیلی زود به تیم ملی پارااسکی راه یافت. الهه می‌گوید: «اردیبهشت ماه امسال که در رقابت‌های قهرمانی کشور شرکت کردم، توسط آقای ساوه‌شمشکی، رئیس انجمن اسکی، در رقابتهای دو ومیدانی استعدادیابی شدم .
آقای فرهادی مربی دو ومیدانی ام مرا به آقای ساوه‌شمشکی معرفی کرده بودند و آقای شمشکی گفته بودند با این‌که نابینایان و کم بینایان به من ربطی ندارد و مسئول انجمن جانبازان و معلولان اسکی هستم، اما اشکالی ندارد و چون استعداد خوبی دارد هر کاری بتوانیم برای او انجام می‌دهیم. این‌طوری من شهریور ماه سال گذشته تمریناتم را شروع کردم. از ۲۵ آذر 96 هم اردوی تیم ملی شروع شد، اما برف نیامد و ما روی آسفالت تمرین می‌کردیم. من با هفت جلسه تمرین روی برف رفتم بازی‌های جهانی آلمان.»
در حال حاضردر اولین مرحله از اردوی اسکی اعزامی به مسابقات کاپ قهرمانی آسیا هستم که تا 14 آذر ماه ادامه خواهد داشت.مربی اسکی من در این اردو فرزانه رضا سلطانی است و محمد فرهادی نیز به عنوان مربی بدن ساز در اردو حضوردارد.

الهه که در نخستین حضورش در مسابقات بین‌المللی راهی میدان بزرگی همچون جام جهانی شده، می‌گوید: «وقتی راهی آلمان شدیم هفته اول اردوی آموزشی داشتیم و هفته دوم به رقابت پرداختیم. حدود یک ماه تمرین داشتم که فقط هفت جلسه از آن را روی برف بودیم و بقیه را روی آسفالت تمرین کردیم. یعنی من در کل عمرم ۲۰ جلسه بیشتر روی برف نرفتم که بیشتر آن در آلمان بود. من با هفت جلسه تمرین یک‌ضرب رفتم مسابقات جهانی و این برایم سخت بود. در مقابل اکثر رقبای ما اسکی‌بازهای حرفه‌ای بودند و چند سال تجربه داشتند. از این خوشحالم آن چیزی که در توانم بود را گذاشتم و در نهایت هم توانستم دوازدهم شوم.»
برای خیلی‌ها عجیب است که یک نابینا چگونه می‌تواند اسکی کند. الهه می‌گوید: «به‌خاطر شرایط من باید حتما با یک همراه (پارتنر )قاسکی کنم. هم من و هم همراهم کاملا باید با هم هماهنگ باشیم تا مسیر را به درستی طی کنیم. در واقع باید دو نفر به یک نفر تبدیل شوند. ارتباط من با همراهم در زمان اسکی کردن از طریق صدا زدن صورت می‌گیرد و مسیرها با اصطلاحات ویژه‌ای به اطلاع من می‌رسد تا بتوانم جهت را تشخیص دهم. از این‌رو فرد همراه باید کاملا با شرایط نابینایان آشنا و زبان نابینایان را بلد باشد.» این در حال یاست که من از روز گذشته که وارد اردو شده ام به سختی تمرین میکنم از مسئولین امر میخواهم تا در جهت بهتر و راحت تر تمرین کردنم و نیز دااشتن امکانات و سهولت در امر داشتن تجهیزات اولیه مرا یاری نمایند.
الهه درباره این‌که چگونه با نابینایی‌اش کنار آمده است، می‌گوید: «یکی از خصوصیات اخلاقی من این است که اجازه نمی‌دهم هیچ کس متوجه ضعف من بشود. از همان ابتدا هم که بینایی‌ام را از دست دادم به‌شدت روی این مسئله تأکید داشتم و با وجود سن کم و مشکلاتی که ایجاد می‌شد، مثل زمین خوردن و... دوباره ایستاده و ادامه می‌دادم.من هیچ وقت استرس نداشتم و همیشه به خودم می‌گفتم من تمرین کرده‌ام و تلاشم را می‌کنم
شعار معلولیت محدودیت نیست بر دل خیلی‌ها نشسته، اما الهه این شعار را دوست ندارد و می‌گوید: «من این شعار را قبول ندارم و معتقدم معلولیت محدودیت است. وقتی این شعار را می‌دهند به من برمی‌خورد! بچه که نیستیم چرا سر خودمان را شیره بمالیم؟ محدودیت وجود دارد، اما ما باید آن را تبدیل به فرصت کنیم.

به نظرم هر کسی در هر شرایطی قرار بگیرد مجبور است خودش را با آن شرایط وفق دهد؛ علاقه و اراده مهم است و اگر این دو را داشته باشید هر کار غیر‌ممکنی ممکن می‌شود. به هرحال شاید برای هر کدام از ما برخورد برخی‌ها هم باعث ناراحتی شود، اما من قوی‌تر شده‌ام و سعی می‌کنم روی خودم کار کرده و توانایی‌هایم را به دیگران نشان دهم.»
جالب است بدانید این دختر ورزشکار بسیار هم درس‌خوان است و در ترم آخر رشته مترجمی زبان درس می‌خواند. او می‌گوید: «من علاوه بر فارسی به سه زبان انگلیسی (که زبان تحصیلی ام است )، آلمانی (که 6 ماه آموزش دیدم مسلط نیستم اما آگاهی لازم را دارم)و ترکی که زبان مادری ام است تسلط دارم.»
الهه علاوه بر ورزش و تحصیل، به هنر هم علاقه دارد و پیانو می‌نوازد. او می‌گوید: «پیانو می‌زنم، اما فرصت ندارم که به‌صورت حرفه‌ای آن را دنبال کنم. اطرافیانم از نواختنم خیلی تعریف می‌کنند، اما به نظر خودم هنوز آماتور هستم و راه زیادی برای حرفه‌ای شدن در دنیای موسیقی دارم.»

پرچمدار پارالمپیک زمستانی در کره گفت: هدف اصلی من هموار کردن راه برای نابینایان ایران است از این رو زندگی بدون آرزو سخت است و من هم مثل همه افراد آرزوهایی دارم : «آرزویم این است که فرد مفیدی برای خودم، جامعه و قشر نابینایان باشم هدف اصلی من این است که راه را برای همه نابینایان و هموطنان عزیزم هموار کنم تا به ورزش روی آورند. تلاش می‌کنم در ورزش حرفه‌ای به جایگاه خوبی برسم. یکی دیگر از آرزوهایم در زمینه ورزش این است که روزی بتوانم به‌عنوان یک مدیر ورزشی مسئولیتی داشته باشم و با توجه به درکی که از شرایط و نیازهای ورزشکاران دارم، خدماتی به جامعه ورزش کشورم ارائه دهم.»
وی افزود: تلاش می کنم تا کسانی که کمکم کردند به اینجا برسم را سربلند کنم. حس خوشحالی وصف ناپذیری دارم چون فرصتی نصیبم شده است و خدا و مسئولان نگاه ویژه ای به من داشتند.