نابینائی عارضه و پدیده ای است ناخواسته که برای هر فردی در هر زمانی و در هر مکانی ممکن است عارض گردد. لکن نابینائی نمی تواند علت باز دارنده جهت حضور افراد نابینا در صحنه های گوناگون اجتماعی باشد. چرا که این افراد از دیر باز با تلاش و کوشش خستگی ناپذیر خود توانسته اند در زمره افراد برجسته و شایسته اجتماع ظاهر شوند و از خود آثار علمی و ادبی بسیار باقی بگذارندو بعنوان مثال رودکی از متقدمین و مرحوم دکتر محمد خزائلی از متأخرین مفاخر ملی ما می باشند.
بر اساس آمار منتشر شده توسط سازمان بهداشت جهانی در حال حاضر؛ در حدود ۱۸۰ میلیون نفر در سطح جهان دچار اختلالات بینایی هستند . از این رقم تعداد ۴۵ میلیون نفر بطور مطلق نابینا هستند . طبق آمار ارائه شده ۰٫۸ تا ۱٫۲ جمعیت در کشورهای در حال توسعه و توسعه نیافته از اختلالات بینائی رنج می برند. این نسبت در کشورهای پیشرفته نظیر ایالات متحده در حدود ۰٫۵ در صد گزارش گردیده است.

تعداد افراد نابینا و کم بینا در برخی از کشورهای جهان طبق آخرین آمار منتشر شده به شرح زیر است :

چین حدود ۷ تا ۹ میلیون نفر
هندوستان ۹ میلیون نفر
قاره آفریقا ۷ میلیون نفر
انگلستان ۲ میلیون نفر
ایالات متحده آمریکا ۳/۱ میلیون نفر

طبق آمار منتشر شده در هشتم نوامبر ، حدود ۱٫۵ میلیون کودک نابینا به جمعیت نابینایان جهان افزوده شده است.

در خصوص کشورمان ایران علیرغم تلاش بعمل آمده به آمار قابل استنادی دسترسی پیدا نشد.

چنانچه متوسط نرم بین المللی برای کشورهای در حال توسعه را یک درصد جمعیت در نظر بگیریم، میتوان چنین نتیجه گیری نمود که حدود ۷۵۰ هزار نفر در کشور دچار اختلالات بینائی هستند که افراد نابینا و کم بینا را در بر می گیرد.

گرچه درصد افرادی که بصورت مادر زادی با معلولیت به دنیا می آیند کم نیستند اما درصد بالایی از معلولین را کسانی تشکیل می دهند که هرگز تصور زندگی با معلولیت را نداشته اند و بارها از کنار افراد معلول در خیابان های مختلف گذشته اند بدون آنکه مشکلات آنها را لمس کرده باشند .

بیماری ؛ جنگ ؛ سیل ؛ زلزله ؛ تصادفات و سوانح و بدنبال آن معلولیت در کمین همه افراد جامعه است.

در این شرایط جامعه ای عاقلانه رفتار می کند که نه تنها برای رفاه معلولین خود بلکه برای تامین امنیت و آسایش فکری آینده نامعلوم خود تدابیر روشن و عملی بیندیشد.

به هر حال نابینایی نیز همانند سایر معلولیت ها عارضه و پدیده ایست نا خواسته که برای هر فردی در هر زمانی و در هر مکانی ممکن است عارض گردد.ولی آنچه که مهم است این است که نابینایی نباید و نمی تواند علت بازدارنده جهت حضور افراد نابینا در صحنه های گوناگون اجتماعی باشد.
مجمع عمومی سازمان ملل با تأکید بر اهمیت زندگی پایدار برای جامعه معلولین سه اولویت ویژه جهت ایجاد فرصتهای برابر برای آنان مشخص نموده است:
۱ - امکان دسترسی معلولین به کلیه خدمات ارائه شده در جامعه

۲ - ایجاد شبکه های ایمنی و خدمات اجتماعی ویژه معلولین

۳ – ایجاد اشتغال متناسب با توانمندی های آنان

انتظار این است و این توقع بجایی است که در کشور ما در پرتو تعالیم اصیل اسلامی نه تنها نگاه ویژه ای به اقشار معلول جامعه صورت پذیرد بلکه حتی در قانون بودجه سالیانه کشور نیز این مهم بیش از پیش مورد توجه و عنایت دولت و مجلس شورای اسلامی قرار گیرد ؛ تا به عنوان یک الگو در سطح منطقه و حتی جهان مطرح شود.

باید اذعان نمود که آگاهی های مردم از معضلات و محرومیتهای جامعه معلولین بویژه نابینایان بسیار اندک است.
با توجه به باورهای عمیق اسلامی حاکم بر جامعه، این اطمینان وجود دارد، گر چه جامعه کنونی بشدت بسوی مادی شدن پیش می رود ولی باز هم افراد خیر و نیک اندیش فراوانند و چنانچه اطلاع رسانی مناسبی صورت گیرد میتوان مسیر کمکهای انسان دوستانه را بسوی ارتقاء توانمندیهای این جامعه محروم سوق داد.

جامعه نابینایان شهرستان کرج که شهرستانهای غرب استان تهران را تحت پوشش قرار می دهد با انگیزه بالایی که در خدمت به همنوعان خود دارد ؛ عزم راسخ دارد تا با مساعدت و همدلی همه شما عزیزان که درد دیگران را درد خود می دانید می تواند مشکلات عدیده ای را برطرف سازد و راه را در مسیر تعالی و پیشرفت نابینایان هموار سازد.

این حرف دل همه نابینایان است که می گویند:
” تو راه را برایم هموار ساز ؛ من خود راه رفتن را خواهم آموخت “

ما گرمی دستهای پر مهر و محبت شما را در دستهای خود احساس می کنیم و آنها را صمیمانه می فشاریم.

دانی که چرا خدا داده است تو را دو دست؟

با یکدست بکار خود پردازی و با دست دگر گیری دست